Drzewa podobnie jak wszystkie organizmy muszą zabiegać o przedłużenie życia swojego gatunku. Aby tego dokonać zużywają wiele energii oraz stosują określone strategie pozwalające wytworzyć kwiaty z których następnie powstaną owoce i nasiona.

Ważnym aspektem warunkującym powodzenie w rozmnażaniu drzew jest zapylenie kwiatów. Drzewa leśne synchronizują się kwitnąc jednocześnie na dużych powierzchniach, co gwarantuje zapewnienie różnorodnej puli genowej wpływającej na odporność i trwałość przyszłego pokolenia drzewostanu. Duże połacie lasu mogłyby nie zostać dostatecznie dobrze zapylone przez owady, dlatego takie Owady zapylające to przede wszystkim: błonkówki (pszczoły, osy, trzmiele), muchówki (bzygi), motyle i chrząszcze.gatunki jak sosna, świerk, dąb czy buk są gatunkami wiatropylnymi. Ta strategia umożliwia przeniesienie pyłków na duże odległości nawet w warunkach mało sprzyjających owadom zapylającym (niskie temperatury i opady atmosferyczne).

Wydawanie na świat nasion jest dla drzew niemałym obciążeniem. Wydatek energetyczny jest tak duży, że nie każdy gatunek może pozwolić sobie na owocowanie rok po roku. Gatunki ciężkonasienne kwitną dopiero, gdy uda im się zgromadzić odpowiednią ilość energii. W przypadku dębu czy buka zdarza się to co cztery, a nawet co pięć lat. Takie przerwy w owocowaniu wpływają na ograniczenie populacji zwierząt odżywiających się nasionami. Dzięki temu w momencie wystąpienia roku obfitującego w urodzaj nasion ilość ich konsumentów jest na tyle mała, aby kiełkowanie się powiodło. Inne gatunki takie jak świerk czy sosna kwitną i owocują rok po roku. Produkują one na tyle dużo nasion, że ich konsumenci nie stanowią poważnego zagrożenia w powodzeniu kiełkowania i wzrostu nowego pokolenia.

Zdałoby się, że drzewo zakotwiczone w gruncie nie może przetransportować swoich nasion na duże odległości by „zasiedlić” nowe terytorium. Nic bardziej mylnego, ponieważ i na to drzewa stworzyły swoiste strategie. Gatunki drzew lekkonasiennych wytworzyły specjalne skrzydełka przymocowane do nasion, dzięki którym najmniejszy podmuch wiatru sprawia, że lądują one w znacznej odległości od drzewa matecznego.

Nasiona drzew ciężkonasiennych przez swój ciężar spadają prosto pod korony drzew i tu z pomocą przychodzą zwierzęta. Wiewiórki i sójki rozsiewają nasiona gromadząc zapasy na zimę i o nich zapominając lub zwyczajnie je gubiąc.

W taki sposób pierwszy etap rozwoju młodego pokolenia został zakończony. Dalszy rozwój zależeć będzie od miejsca w które trafi nasiono. Jeżeli będzie miało odpowiednie warunki – dostęp do wody i światła wyrośnie z niego piękne i dorodne drzewo.