Poroże bardzo często jest błędnie określane przez laików jako rogi, z którymi pod względem anatomicznym nie ma nic wspólnego. Mianowicie rogi są wytworem skóry właściwej, ich budulcem jest keratyna. Zwierzęta w ogóle nie pozbywają się swoich rogów. Najłatwiej odróżnimy je po tym, że w przeciwieństwie do poroża są puste w środku.

 Każdego roku, przez około 4 miesiące byki, bo tak nazywamy samca jelenia, budują swoje poroże. Wieniec to wytwór kostny wyrastający z możdżeni, służy osobnikom męskim jesienią podczas okresu godowego do uzyskania aprobaty łań oraz jako oręż w walkach z konkurentami o względy samic. W okresie nakładania poroża pokrywa go ochronny scypuł. To cienka mocno unaczyniona skóra, która po ukształtowaniu się końcowym wieńca wysycha, a następnie zostaje wytarta o gałęzie i pnie drzewek przez właściciela. Czynnikami wpływającymi na końcową postać poroża są cechy osobnicze konkretnego byka, jego wiek i stan zdrowia, a także warunki klimatyczne w jakich bytuje oraz dostępność  pokarmu. Zrzucanie poroża pierwsze zaczynają najstarsze byki, pod koniec lutego. Młode jelenie mogą nosić swoje wieńce nawet aż do kwietnia.

Dla wielu ludzi, zbieranie jelenich poroży to możliwość dodatkowego zarobku, ale też rodzaj hobby. Nic w tym złego, dopóki nie przekraczamy granic zdrowego rozsądku i prawa, ponieważ zbieranie zrzutów jest dozwolone, a szczęśliwy znalazca staje się ich właścicielem. Należy jednak pamiętać, że płoszenie dziko żyjących zwierząt, poza czynnościami związanymi z polowaniem lub ochrona lasu, jest zabronione. Ponadto zgodnie z literą prawa podczas poszukiwań omijać musimy parki narodowe i rezerwaty przyrody, a także wyszczególnione w Ustawie o lasach stałym zakazem wstępu uprawy leśne do 4 m wysokości, powierzchnie doświadczalne, drzewostany nasienne oraz ostoje zwierząt.